Na de bepaald niet malse kritieken op de Vijftig Tinten-film ben ik met niet al te hoge verwachtingen gaan kijken. Het viel niet tegen. De film duurde wel een half uur te lang en op een gegeven moment was ik wel klaar met ‘Ik doe niet aan romantiek’. Uiteindelijk heb ik er grotendeels met plezier naar gekeken. Vooral jammer (maar ja, zo is het boek nu eenmaal): Als je aan BDSM doet is er tijdens je opvoeding blijkbaar iets grondig mis gegaan. En vanuit BDSM-perspectief is het ronduit kwalijk dat gesuggereerd wordt dat het wel prettig is om je als Dominant met de zweep af te kunnen reageren op je sub als je even boos en gefrustreerd bent. Niettemin: de vergelijking met De overgave valt in het voordeel uit van Vijftig Tinten. Hier in elk geval een hoofdrolspeler die bereid was om een zweep vast te houden en te gebruiken. Die van De overgave vond dat veel te eng.
In eerste instantie is Vijftig Tinten vooral een romantische film. Het duurt een hele tijd voor er seks aan te pas komt, te beginnen met de ontmaagdingscène, en nog een tijdje voor Anastacia Steele (goede rol van Dakota Johnson) wordt vastgebonden en door Christian Grey met de zweep wordt bewerkt: deze scènes beginnen goed en eindigen als je als kijker het gevoel hebt dat het voorspel nu wel geweest is. Bij de beelden met een geketende en geblinddoekte Anna, die vervolgens met een pauwenveer wordt gestreeld, zal ook menige vrouw die eigenlijk niets van zwepen, touwen en blinddoeken moet hebben zeggen: nou, het proberen misschien wel waard. De spannendste scene is die waarin Ana en Christian het BDSM-contract bespreken, en hij concludeert haar nu op de tafel te willen nemen. ‘Hier’, zegt zij, en legt haar hand op de tafel. Erotische spanning in optima forma waarbij de twee hoofdrolspelers geheel gekleed op ca vijf meter afstand van elkaar staan. Het kán.
Erg on-Amerikaans loopt de film uiteindelijk niet met een happy end af. Ana gaat er vandoor als Christian zijn frustratie met grof geweld van zich af heeft gemept. Maar de bezoekers weten natuurlijk dat er nog twee delen komen, al begon ik mij tegen het eind van de film wel af te vragen wat die in vredesnaam nog toe te voegen hebben. We gaan het zien. Of misschien ook niet.
De vergelijking met De overgave? Rick Engelkes, de hoofdrolspeler in De overgave, gaf onlangs in een interview aan het AD toe dat De overgave inderdaad niet zo geslaagd was. Weinig seks, zei hij. Of geen eigenlijk. Het grappige is dat hij in elk geval een van de redenen is waardoor De overgave een – laten we zeggen – nogal brave film is geworden, en beduidend braver dan Vijftig Tinten. Andersom was de bedoeling geloof ik. Tijdens de première van De overgave bij Utopia hadden de acteurs een microfoontje opgesteld gekregen en zo was het bij de online uitzending goed te horen hoe Engelkes tegen zijn vriendin vertelde dat de regisseur hem ergens in de film had gevraagd om een keer iets met een zweep te proberen, waar er nu met de hand een paar half mislukte tikken op een bil worden getoond. Het argument van de regisseur – zei Engelkes – was dat de auteur van De overgave van Floor dat graag wilde (Ik dus. Dat wilde ik inderdaad wel, ik had nog wel heel wat meer gewild, maar als argument was het natuurlijk niet erg overtuigend) en Engelkes peinsde daar niet over. Iets met zijn dochters, zoals hij ook in het AD-interview suggereerde. In een eerder artikeltje heb ik daarom al eens geschreven dat hij wel een cowboy wilde spelen maar geen paard wilde rijden. Zo’n instelling helpt niet erg voor een erotische film, zelfs niet als het een romantisch-erotische film betreft.
0
